घर / कविता

जसरी बतासिदै हुरीमा कुनै हरियो पात

पुग्छ उसको रुख, उसको वन भन्दा धेरै दुर

उसरी नै साईकलको पाङ्ग्रा जसरी

घुर्किदै घुर्किदै म पनि पराई शहर पुगेको छु।

सम्झन्छु ~ टाउकोमा निधारै चिल्लो हुने गरि

तोरीको तेल लाईदिन्थिन् आमा

आज त्यहि निधारबाट कहिलेकाहिँ

भाग्य चिप्लिरहे झै लाग्छ।

सम्झन्छु ~ बुवाको डरले खेल्न हिडेको केटो

खेल नै नसकि फर्किन्थे म

आज जिन्दगीको खेलमा कहिलेकाहिँ

हारिरहेछु कि झै लाग्छ।

कुनै आमुक अन्जान कन्क्रिटको जंगलमा

जहाँ फाईदा मिले मात्र साथी रहिरहन सकिन्छ

जहाँ काइदा मिले मात्र टिकिरहन सकिन्छ

सम्झन्छु - एक्लै भएनि ढुङ्गा जोड्नुपर्ने रहेछ

घर बनाउन पनि घर छोड्नुपर्ने रहेछ।

-निरज